Π§ΠΈΡ‚Π°ΠΉΡ‚Π΅ ΠΊΠ½ΠΈΠ³ΠΈ ΠΎΠ½Π»Π°ΠΉΠ½ Π½Π° Bookidrom.ru! БСсплатныС ΠΊΠ½ΠΈΠ³ΠΈ Π² ΠΎΠ΄Π½ΠΎΠΌ ΠΊΠ»ΠΈΠΊΠ΅

Π§ΠΈΡ‚Π°Ρ‚ΡŒ ΠΎΠ½Π»Π°ΠΉΠ½ Β«Π“Π΅Ρ‚ΠΈΠΊΠ°Β». Π‘Ρ‚Ρ€Π°Π½ΠΈΡ†Π° 60

Автор Π˜ΠΎΡ€Π΄Π°Π½

{297} Antequam ergo de Audefledam subolem haberet, naturales ex concubina, quas genuisset adhuc in Moesia, filias, unam nomine Thindigoto et aliam Ostrogotho. quas mox in Italiam venit, regibus vicinis in coniugio copulavit, id est unam Alarico Vesegotharum et aliam Sigismundo Burgundzonorum. {298} de Alarico ergo natus est Amalaricus. quem avus Theodoricus in annis puerilibus utroque parente orbato dum fovet atque tuetur, comperit Eutharicum Veterici filium Beretmodi et Thorismodi nepotem, Amalorum de stirpe descendentem, in Spania degi, iuvenili aetate prudentia et virtute corporisque integritate pollentem. ad se eum facit venire eique Amalasuentham filiam suam in matrimonio iungit. {299} et ut in plenum suam progeniem dilataret, Amalafridam germanam suam matrem Theodahadi, qui postea rex fuit Africa, regi Vandalorum coniuge dirigit Thrasamundo filiamque eius neptem suam Amalabergam Thuringorum regi consociat Hermmefredo. {300} Pitzamum quoque suum comitem et inter primos electum ad obtinendam Sirmiensem dirigit civitatem. quam ille expulso rege eius Trasarico, filio Trapstilae, retenta eius matre obtinuit inde contra Savinianum Illyricum mag. mil., qui tunc cum Mundone paraverat conflictum, ad civitatem cognomine Margo planum, quae inter Danubium Margumque fluminibus adiacebat, cum duobus milibus ergo peditum; equitibus quingentis in Mundonis solacia {301} veniens Illyricianum exercitum demolivit. nam hic Mundo de Attilanis quondam origine descendens Gepidarum gentem fugiens ultra Danubium in incultis locis sine ullis terrae cultoribus divagatus et plirisque abactoribus scamarisque et latronibus undecumque collectis turrem quae Herta dicitur super Danubii ripam positam occupans ibique agresti ritu praedasque innectens vicinis regem se suis grassatoribus fecerat hunc ergo pene desperatum et iam de traditione sua deliberantem Petza subveniens e manibus {302} Saviniani eripuit, suoque regi Theodorico cum gratiarum actione fecit subiectum. non minore tropeo de Francis per Ibbam, suum comitem, in Galliis adquisivit plus triginta milia Francorum in proelio caesa. nam et Thiudem suum armigerum post mortem Alarici generi tutorem in Spaniae regno Amalarici nepotis constituit. qui Amalaricus in ipsa aduliscentia Francorum fraudibus inretitus regnum cum vita amisit. post quem Thiudis tutor eodem regno ipse invadens, Francorum insidiosam calumniam de {303} Spaniis pepulit, et usque dum viveret, Vesegothas contenuit post quem Thiudigisglosa regnum adeptus, non diu regnans defecit occisus a suis. cui succedens hactenus Agil continet regnum. contra quem Atanagildus insurgens Romani regni concitat vires, ubi et Liberius patricius cum exercitu destinatur. nec fuit in parte occidua gens, quae Theodorico, dum adviveret, aut amicitia aut subiectione non deserviret.

{304} Sed postquam ad senium pervenisset et se in brevi ab hac luce egressurum cognusceret, convocans Gothos comites gentisque suae primates Athalaricum infantulum adhuc vix decennem, filium filiae suae Amalasuenthae, qui Eutharico patre orbatus erat, regem constituit, eisque in mandatis ac si testamentali voce denuntians, ut regem colerent, senatum populumque Romanum amarent principemque {305} Orientalem placatum semper propitiumque haberent post deum. quod praeceptum quamdiu Athalaricus rex eiusque mater adviverent, in omnibus custodientes pene per octo annos in pace regnarunt: quamvis Francis de regno puerili desperantibus, immo in contemptu habentibus bellaque parare molientibus quod pater et avus Gallias occupasset, eis concessit cetera in pace et tranquillitate possessa. dum ergo ad spem iuventutis Athalaricus accederet, tam suam aduliscentiam quam matris viduitatem Orientis principi commendavit, sed in brevi infelicissimus inmatura morte praeventus, rebus humanis excessit {306} tum mater, ne pro sexus sui fragilitate a Gothis sperneretur; secum deliberans, Theodahadum consubrinum suum germanitatis gratia accersitum a Tuscia, ubi privatam vitam degens in laribus propriis erat, in regno locavit qui inmemor, consanguinitatis post aliquantum tempus a palatio Ravennate abstractam in insulam laci Bulsiniensis eam exilio religavit, ubi paucissimos dies in tristitia degens ab eius satellitibus in balneo strangulata est.

{307} Quod dum Iustinianus imperator Orientalis audisset et quasi susceptorum suorum morte ad suam iniuriam redundaret, sic est commotus. eodem namque tempore de Africa Vandalicum cum per fidelissimum suum patricium Belesarium. reportasset triumphum, nec mora in ipso tempore madentibus adhuc armis cruore {308} Vandalico contra Gothos per eundem ducem movit procinctum. qui dux providentissimus haud secus arbitratus Getarum subicere populum, nisi prius nutricem eorum occupasset Siciliam. quod et factum est Trinacriaque ingressus mox Gothi, qui Syracusanum oppidum insidebant, videntes se nihil praevalere cum suo duce Sinderith ultro se Belesario dediderunt, cumque ergo Romanus ductor Siciliam pervasisset, Theodahadus comperiens Evermud generum suum cum exercitu ad fretum, quod inter Campaniam Siciliamque interiacet et de Tyrreni maris sinu vastissimum Adriaticus {309} aestus evolvitur, custodiendum direxit ubi cum Evermud accessisset Regium oppidum, castra composuit nec mora deterioratam causam cernens suorum ad partes victoris paucis et fidelissimis famulis consciis movit, ultroque se Belesarii pedes advolvens Romani regni optat servire principibus. quod Gothorum exercitus sentiens suspectum Theodahadum clamitat regno pellendum et sibi ductorem suum Vitiges, qui armiger eius fuerat, in rege levandum. {310} quod et factum est; et mox in campos Barbaricos Vitiges in regno levatus Romam ingreditur praemissisque Ravenna fidelissimis sibi viris Theodahadi necem demandat qui venientes imperata sibi perficiunt et occiso Theodahado regem qui a rege missus adveniebat et adhuc in campos Barbaricos erat Vitigis populis nuntiat. {311} inter haec Romanus exercitus emenso fireto Campaniam accedens, subversumque Neapolim Romae ingreditur; unde ante paucos dies rex Vitigis egressus, Ravenna profectus, Mathesuentam filiam Amalasuenthae Theodorici quondam regis neptem sibi in matrimonio sociarat. cumque his novis nuptiis delectatus aulam regiam fovit Ravenna, Roma egressus imperialis exercitus munita utriusque Tusciae loca invadit quod cernens per nuntios Vitiges, cum Hunila duce Gothorum manu armis conserta mittit Perusia. {312} ubi dum Magnum comitem cum parvo exercitu residentem obsessione longa evellere cupiunt, superveniente Romano exercitu ipsi evulsi et omnino extincti sunt quod audiens Vitiges ut leo furibundus omnem Gothorum exercitum congregat Ravennaque egressus Romanas urces obsidione longa fatigat sed frustrata eius audacia post quattuordecim menses ab {313} obsidione Romanae urbis aufugit et se ad Ariminensem oppressionem praeparat uncle pari tenore frustratus fugatusque Ravenna se recepit: ubi obsessus nec mora ultro se ad partes dedit victoris cum Mathesuentha iugale regiasque opes. et sic famosum regnum fortissimamque gentem diuque regnantem tandem pene duomillensimo et tricesimo anno victor gentium diversarum Iustinianus imperator per fidelissimum consulem vicit Belesarium, et perductum Vitiges Constantinopolim patricii honore donavit. ubi plus biennio demoratus imperatorisque in affectu coniunctus rebus {314} excessit humanis. Mathesuentham vero iugalem eius fratri suo Germano patricio coniunxit imperator. de quibus post humatum patris Germani natus est filius idem Germanus. in quo coniuncta Aniciorum genus cum Amala stirpe spem adhuc utriusque generi domino praestante promittit.

{315} Haec hucusque Getarum origo ac Amalorum nobilitas et virorum fortium facta. haec laudanda progenies laudabiliori principi cessit et fortiori duci manus dedit, cuius fama nullis saeculis nullisque silebitur aetatibus, sed victor ac triumphator Iustinianus {316} imperator et consul Belesarius Vandalici Africani Geticique dicentur. haec qui legis, scito me maiorum secutum scriptis ex eorum latissima prata paucos flores legisse, unde inquirenti pro captu ingenii mei coronam contexam. nec me quis in favorem gentis praedictae, quasi ex ipsa trahenti originem, aliqua addidisse credat quam quae legi et comperi, nec si tamen cuncta. quae de ipsis scribuntur aut referuntur, complexus sum, nec tantum ad eorum laudem quantum ad laudem eius qui vicit exponens.

1

НСкоторыС рукописи ΠΎΠ±ΠΎΠ·Π½Π°Ρ‡Π°ΡŽΡ‚ Π΅Π³ΠΎ просто ΠΊΠ°ΠΊ Β«Historia GetarumΒ» ΠΈΠ»ΠΈ Β«Historia GothorumΒ». Π˜Π·Π²Π΅ΡΡ‚Π½ΠΎ, Ρ‡Ρ‚ΠΎ Ρƒ писатСлСй V Π². (Π½Π°ΠΏΡ€ΠΈΠΌΠ΅Ρ€, Ρƒ ΠžΡ€ΠΎΠ·ΠΈΡ: Oros., I, 16, 2), Π° Ρ‚Π°ΠΊΠΆΠ΅ ΠΈ VI Π². (Π½Π°ΠΏΡ€ΠΈΠΌΠ΅Ρ€, Ρƒ ΠŸΡ€ΠΎΠΊΠΎΠΏΠΈΡ: Bell. Vand., I, 2, 2; Bell. Goth., I, 24, 30) Π³Π΅Ρ‚Ρ‹ ΠΈ Π³ΠΎΡ‚Ρ‹ Ρ€Π°ΡΡΠΌΠ°Ρ‚Ρ€ΠΈΠ²Π°Π»ΠΈΡΡŒ ΠΊΠ°ΠΊ ΠΎΠ΄Π½ΠΎ ΠΈ Ρ‚ΠΎ ΠΆΠ΅ плСмя.

2

Π’ Π·Π°Π³Π»Π°Π²ΠΈΠΈ своСго Ρ‚Ρ€ΡƒΠ΄Π° Π˜ΠΎΡ€Π΄Π°Π½ Π½Π°Π·Ρ‹Π²Π°Π΅Ρ‚ Π³ΠΎΡ‚ΠΎΠ² Π³Π΅Ρ‚Π°ΠΌΠΈ, считая Π³ΠΎΡ‚ΠΎΠ² ΠΏΠΎΡ‚ΠΎΠΌΠΊΠ°ΠΌΠΈ ΠΏΠ»Π΅ΠΌΠ΅Π½ΠΈ Π³Π΅Ρ‚ΠΎΠ².

3

ВСроятно, ΠΏΠΎ ΠΏΠ΅Ρ€Π²ΠΎΠΌΡƒ Ρ‚ΠΎΠΌΡƒ издания ΠœΡƒΡ€Π°Ρ‚ΠΎΡ€ΠΈ ΠΈΠ·ΡƒΡ‡Π°Π» Π˜ΠΎΡ€Π΄Π°Π½Π° Ломоносов. Из ΠΎΡ‚Ρ‡Π΅Ρ‚ΠΎΠ², прСдставлСнных ΠΈΠΌ Π² АкадСмию Π½Π°ΡƒΠΊ, Π²ΠΈΠ΄Π½ΠΎ, ΠΊΠ°ΠΊ шли Π΅Π³ΠΎ Ρ€Π°Π±ΠΎΡ‚Ρ‹ ΠΏΠΎ ΡΠΎΠ±ΠΈΡ€Π°Π½ΠΈΡŽ ΠΌΠ°Ρ‚Π΅Ρ€ΠΈΠ°Π»ΠΎΠ² для Β«Π”Ρ€Π΅Π²Π½Π΅ΠΉ Российской истории». Π’ ΠΎΡ‚Ρ‡Π΅Ρ‚Π΅ Π·Π° 1752 Π³. сообщаСтся: Β«Π’ истории: для собрания ΠΌΠ°Ρ‚Π΅Ρ€ΠΈΠ°Π»ΠΎΠ² Π² Российской истории Ρ‡ΠΈΡ‚Π°Π» ΠšΡ€Π°Π½Ρ†Π°, ΠŸΡ€Π΅Ρ‚ΠΎΡ€ΠΈΡ, ΠœΡƒΡ€Π°Ρ‚ΠΎΡ€ΠΈΡ, Π˜ΠΎΡ€Π½Π°Π½Π΄Π°, ΠŸΡ€ΠΎΠΊΠΎΠΏΠΈΡ, Павла Π”ΠΈΠ°ΠΊΠΎΠ½Π°, Π—ΠΎΠ½Π°Ρ€Π°, Π€Π΅ΠΎΡ„Π°Π½Π° ИсповСдника ΠΈ Π›Π΅ΠΎΠ½Π° Π“Ρ€Π°ΠΌΠΌΠ°Ρ‚ΠΈΠΊΠ°, ΠΈ ΠΈΠ½Ρ‹Ρ…Β» (М. Π’. Π›ΠΎΠΌΠΎΠ½ΠΎΡΠΎΠ², ПолноС собраниС сочинСний, Ρ‚. 6, 1952, стр. 573). Π’ тСкстС Β«Π”Ρ€Π΅Π²Π½Π΅ΠΉ Российской истории» (Π³Π». 2, 3, 5, 9) Ломоносов нСсколько Ρ€Π°Π· ΡƒΠΏΠΎΠΌΠΈΠ½Π°Π΅Ρ‚ ΠΎΠ± Π˜ΠΎΡ€Π΄Π°Π½Π΅ ΠΈ ΠΈΠ½ΠΎΠ³Π΄Π° Π΄Π°Π΅Ρ‚ Π² ΠΏΠ΅Ρ€Π΅Π²ΠΎΠ΄Π΅ ΠΎΡ‚Ρ€Ρ‹Π²ΠΊΠΈ ΠΈΠ· Π΅Π³ΠΎ сочинСний.

4

Бписок ΠΈΠ·Π΄Π°Π½ΠΈΠΉ Β«RomanaΒ» ΠΈ Β«GeticaΒ» см., Π½Π°ΠΏΡ€ΠΈΠΌΠ΅Ρ€, Π² справочникС ΠŸΠΎΡ‚Ρ‚Ρ…Π°ΡΡ‚Π° (Aug. Potthast, Bibliotheca historica medii aevi, Berlin. 1896) ΠΏΠΎΠ΄ ΠΈΠΌΠ΅Π½Π΅ΠΌ Iordanes.

5

Iordanis Romana et Getica, recensuit Theodorus Mommsen,– MGH. Auct. antiquiss., t. V, pars 1, Berlin, 1882.

6

Латинский тСкст даСтся ΠΏΠΎ изданию МоммсСна.

7

НСкоторыС рукописи ΠΎΠ±ΠΎΠ·Π½Π°Ρ‡Π°ΡŽΡ‚ Π΅Π³ΠΎ просто ΠΊΠ°ΠΊ Β«Historia GetarumΒ» ΠΈΠ»ΠΈ Β«Historia GothorumΒ». Π˜Π·Π²Π΅ΡΡ‚Π½ΠΎ, Ρ‡Ρ‚ΠΎ Ρƒ писатСлСй V Π². (Π½Π°ΠΏΡ€ΠΈΠΌΠ΅Ρ€, Ρƒ ΠžΡ€ΠΎΠ·ΠΈΡ: Oros., I, 16, 2), Π° Ρ‚Π°ΠΊΠΆΠ΅ ΠΈ VI Π². (Π½Π°ΠΏΡ€ΠΈΠΌΠ΅Ρ€, Ρƒ ΠŸΡ€ΠΎΠΊΠΎΠΏΠΈΡ: Bell. Vand., I, 2, 2; Bell. Goth., I, 24, 30) Π³Π΅Ρ‚Ρ‹ ΠΈ Π³ΠΎΡ‚Ρ‹ Ρ€Π°ΡΡΠΌΠ°Ρ‚Ρ€ΠΈΠ²Π°Π»ΠΈΡΡŒ ΠΊΠ°ΠΊ ΠΎΠ΄Π½ΠΎ ΠΈ Ρ‚ΠΎ ΠΆΠ΅ плСмя.

8

Π’Ρ‚ΠΎΡ€ΠΎΠ΅ ΠΏΡ€ΠΎΠΈΠ·Π²Π΅Π΄Π΅Π½ΠΈΠ΅ Π˜ΠΎΡ€Π΄Π°Π½Π°, посвящСнноС истории Π ΠΈΠΌΠ°, МоммсСн ΠΊΡ€Π°Ρ‚ΠΊΠΎ Π½Π°Π·Π²Π°Π» Β«RomanaΒ». Нами ΡƒΠΏΠΎΡ‚Ρ€Π΅Π±Π»ΡΡŽΡ‚ΡΡ условныС названия Β«RomanaΒ» ΠΈ Β«GeticaΒ», ΠΏΡ€ΠΈΡ‡Π΅ΠΌ Π² русском тСкстС ΠΎΠ½ΠΈ Π½Π΅ ΠΎΡ‚Ρ€Π°ΠΆΠ°ΡŽΡ‚ мноТСствСнного числа, ΠΈΠΌΠ΅ΡŽΡ‚ Π»Π°Ρ‚ΠΈΠ½ΡΠΊΡƒΡŽ Ρ„ΠΎΡ€ΠΌΡƒ ΠΈ Π½Π΅ ΡΠΊΠ»ΠΎΠ½ΡΡŽΡ‚ΡΡ.

9

Π’ Π΄Π°Π½Π½ΠΎΠΉ Ρ„Ρ€Π°Π·Π΅ (Get., Β§ 316) Π½Π°Ρ€Π΅Ρ‡ΠΈΠ΅ quasi ΠΈΠΌΠ΅Π΅Ρ‚, нСсомнСнно, Π·Π½Π°Ρ‡Π΅Π½ΠΈΠ΅ Β«ΠΊΠ°ΠΊΒ», Π½ΠΎ Π½Π΅ Β«ΠΊΠ°ΠΊ Π±Ρ‹Β», Β«ΠΏΠΎΡ‡Ρ‚ΠΈΒ»; Β«quasi ex ipsa trahenti originemΒ» Π²Ρ‹Ρ€Π°ΠΆΠ°Π΅Ρ‚ Ρ‚ΠΎΠ»ΡŒΠΊΠΎ Ρ‚Π°ΠΊΠΎΠΉ смысл: Β«ΠΊΠ°ΠΊ Π²Π΅Π΄ΡƒΡ‰ΠΈΠΉ происхоТдСниС ΠΎΡ‚ Ρ‚ΠΎΠ³ΠΎ [Π²Ρ‹ΡˆΠ΅Π½Π°Π·Π²Π°Π½Π½ΠΎΠ³ΠΎ] ΠΏΠ»Π΅ΠΌΠ΅Π½ΠΈΒ», Π½ΠΎ Π½Π΅ Β«ΠΊΠ°ΠΊ Π±Ρ‹ Π²Π΅Π΄ΡƒΡ‰ΠΈΠΉ...Β», Ρ‚Π΅ΠΌ Π±ΠΎΠ»Π΅Π΅ Π½Π΅ Β«ΠΏΠΎΡ‡Ρ‚ΠΈ Π²Π΅Π΄ΡƒΡ‰ΠΈΠΉ...Β» Никакого колСбания, Π½ΠΈΠΊΠ°ΠΊΠΎΠΉ двусмыслСнности Π² этих простых словах Π½Π΅Ρ‚. МоммсСн ΠΎΡ‚ΠΌΠ΅Ρ‚ΠΈΠ» Π² ΡƒΠΊΠ°Π·Π°Ρ‚Π΅Π»Π΅ Β«Lexica et grammaticaΒ», Ρ‡Ρ‚ΠΎ слово quasi ΠΌΠΎΠΆΠ΅Ρ‚ ΠΎΠ·Π½Π°Ρ‡Π°Ρ‚ΡŒ Π½Π΅ Ρ‚ΠΎΠ»ΡŒΠΊΠΎ Β«tamquamΒ», Π½ΠΎ ΠΈ Β«utpoteΒ». Он, ΠΏΡ€Π°Π²Π΄Π°, Π½Π΅ ΡƒΠΊΠ°Π·Π°Π» ΠΏΡ€ΠΈΠΌΠ΅Ρ€Π° ΠΈΠ· Β§ 316, Π³Π΄Π΅ quasi ΡƒΠΏΠΎΡ‚Ρ€Π΅Π±Π»Π΅Π½ΠΎ ΠΈΠΌΠ΅Π½Π½ΠΎ Π² Π·Π½Π°Ρ‡Π΅Π½ΠΈΠΈ Β«utpoteΒ» Π»ΠΈΠ±ΠΎ Β«sicutΒ», Β«velutΒ», Β«utΒ».

Π£ΠΏΠΎΡ‚Ρ€Π΅Π±Π»Π΅Π½ΠΈΠ΅ Π˜ΠΎΡ€Π΄Π°Π½ΠΎΠΌ слова quasi Π² Β§ 316 ΠΌΠΎΠΆΠ΅Ρ‚ Π±Ρ‹Ρ‚ΡŒ ΠΏΡ€ΠΈΡ€Π°Π²Π½Π΅Π½ΠΎ ΠΊ ΡƒΠΏΠΎΡ‚Ρ€Π΅Π±Π»Π΅Π½ΠΈΡŽ ΠΈΠΌ Ρ‚ΠΎΠ³ΠΎ ΠΆΠ΅ слова Π² Get., Β§ 88: Β«ad Eliogabalum quasi ad Antonini filiumΒ», ΠΈΠ»ΠΈ Π² Get., Β§ 160: Β«quasi adunatam Gothis rem publicamΒ». Ясно, Ρ‡Ρ‚ΠΎ Π² этих Π΄Π²ΡƒΡ… ΠΏΡ€ΠΈΠΌΠ΅Ρ€Π°Ρ… quasi Π½Π΅ ΠΌΠΎΠΆΠ΅Ρ‚ ΠΈΠΌΠ΅Ρ‚ΡŒ значСния Β«ΠΊΠ°ΠΊ Π±Ρ‹Β».

10

Π’Π°ΠΊ суммируСт ΠΈΡ… мнСния ΠΎ происхоТдСнии Π˜ΠΎΡ€Π΄Π°Π½Π° И. Π€Ρ€ΠΈΠ΄Ρ€ΠΈΡ… (см.: J. Friedrich, Über die kontroversen Fragen... МнСниС МоммсСна: Β«stammte Jordanes... von den AlanenΒ», S. 379β€”380 ΠΈ Π’Π°Ρ‚Ρ‚Π΅Π½Π±Π°Ρ…Π°: Β«Jordanes ein Alane war...Β», S. 380).

11

L. Ranke, Weltgeschichte, 4. Teil, 2. Abt., S. 313.

12

Ed. WΓΆlfflin, Zur LatinitΓ€t des Jordanes, S. 363. β€“ Об Β«agrammatusΒ» см. Π½ΠΈΠΆΠ΅.

13

Π’ΠΎ вступлСнии – Prooemium – ΠΊ своСму изданию Ρ‚Ρ€ΡƒΠ΄ΠΎΠ² Π˜ΠΎΡ€Π΄Π°Π½Π°.

14

И. Π€Ρ€ΠΈΠ΄Ρ€ΠΈΡ… (см.: J. Friedrich, Über die kontroversen Fragen..., S. 383) объяснил эту ΠΌΠ½ΠΈΠΌΡƒΡŽ ΠΎΡˆΠΈΠ±ΠΊΡƒ ΠŸΡ€ΠΎΠΊΠΎΠΏΠΈΡ Ρ‚Π΅ΠΌ, Ρ‡Ρ‚ΠΎ БСсса Ρ…ΠΎΡ€ΠΎΡˆΠΎ Π·Π½Π°Π» готский язык: ΠΎΠ΄Π½Π°ΠΆΠ΄Ρ‹ ΠΏΠΎ ΠΏΡ€ΠΈΠΊΠ°Π·Π°Π½ΠΈΡŽ ВСлисария БСсса пСрСговаривался ΠΏΠΎ-готски с Π³ΠΎΡ‚Π°ΠΌΠΈ, засСвшими Π² башнС осаТдСнного НСаполя (Bell. Goth., I, 10, 10β€”11). Π‘ΠΌ. Β«ΠšΠΎΠΌΠΌΠ΅Π½Ρ‚Π°Ρ€ΠΈΠΉΒ», ΠΏΡ€ΠΈΠΌ. 653.

15

К этой Ρ‚ΠΎΡ‡ΠΊΠ΅ зрСния присоСдинился ΠΈ И. Π€Ρ€ΠΈΠ΄Ρ€ΠΈΡ… (см.: J. Friedrich, Über die kontroversen Fragen..., S. 382), говоря ΠΎ Ρ€Π°ΡΡˆΠΈΡ€Π΅Π½ΠΈΠΈ смысла названия Β«Π³ΠΎΡ‚Β».

16

МоммсСн ΡƒΠ±Π΅ΠΆΠ΄Π΅Π½, Ρ‡Ρ‚ΠΎ слово Alanoviiamuthis (Β§ 266) Π½Π΅Π΄Π΅Π»ΠΈΠΌΠΎ ΠΈ являСтся ΠΈΠΌΠ΅Π½Π΅ΠΌ, ΠΎΡ‚Ρ†Π° Π˜ΠΎΡ€Π΄Π°Π½Π°; судя ΠΏΠΎ этому ΠΈΠΌΠ΅Π½ΠΈ, ΠΎΡ‚Π΅Ρ† Π±Ρ‹Π», вСроятно, Π°Π»Π°Π½ΠΎΠΌ. Π‘Ρ€. Β«ΠšΠΎΠΌΠΌΠ΅Π½Ρ‚Π°Ρ€ΠΈΠΉΒ», ΠΏΡ€ΠΈΠΌ. 660, Π° Ρ‚Π°ΠΊΠΆΠ΅ Ρƒ И. Π€Ρ€ΠΈΠ΄Ρ€ΠΈΡ…Π° (S. 381) ΠΈ Ρƒ Π€. Π. Π‘Ρ€Π°ΡƒΠ½Π° («Разыскания Π² области Π³ΠΎΡ‚ΠΎ-славянских ΠΎΡ‚Π½ΠΎΡˆΠ΅Π½ΠΈΠΉΒ», I, стр. 98, ΠΏΡ€ΠΈΠΌ. 2).

17

Β«Π˜Ρ‚Π°ΠΊ, Π˜ΠΎΡ€Π΄Π°Π½, выдавая сСбя Π·Π° Π³ΠΎΡ‚Π°, Π½ΠΈΠΊΠ°ΠΊ Π½Π΅ ΠΎΡ‚Ρ€ΠΈΡ†Π°Π΅Ρ‚, Ρ‡Ρ‚ΠΎ ΠΎΠ½ Π°Π»Π°Π½Β» (Β«Et ita Jordanes, cum Gothus se ferat, nequaquam Alanum se esse negatΒ», β€“ Prooem., p. VII).

18

Π€Ρ€. БтСффСнс ΡƒΠΊΠ°Π·Π°Π» Π½Π° ΠΎΠ±Ρ€Π°Π·Π΅Ρ† Ρ‚ΠΎΠΉ ΠΆΠ΅ ΠΏΠ°Π»Π΅ΠΎΠ³Ρ€Π°Ρ„ΠΈΠΈ ΠΈ Ρ‚ΠΎΠ³ΠΎ ΠΆΠ΅ Π²Ρ€Π΅ΠΌΠ΅Π½ΠΈ, Ρ‡Ρ‚ΠΎ ΠΈ Лозаннский Ρ„Ρ€Π°Π³ΠΌΠ΅Π½Ρ‚. Π­Ρ‚ΠΎ – Ρ€ΡƒΠΊΠΎΠΏΠΈΡΡŒ, опубликованная Π² 1909 Π³. Π‘. Π‘Ρ€Π°Π½Π΄Ρ‚ΠΎΠΌ (S. Brandt, Über ein Fragment des Justinus aus der Sammlung E. Fischer in Weinheim, β€“ Β«Neue Heidelberger JahrbΓΌcherΒ», 1909, S. 109β€”114). Π‘ΠΎΠ»ΡŒΡˆΠΎΠ΅ сходство сущСствуСт ΠΌΠ΅ΠΆΠ΄Ρƒ письмом Лозаннского Ρ„Ρ€Π°Π³ΠΌΠ΅Π½Ρ‚Π° ΠΈ ВСнским кодСксом (Cod. Lat. 430), содСрТащим ΠœΠ°Π»Ρ‹Π΅ Π›ΠΎΡ€ΡˆΡΠΊΠΈΠ΅ Π°Π½Π½Π°Π»Ρ‹, написанныС Π² 815 Π³. Π—Π΄Π΅ΡΡŒ Π²ΠΈΠ΄Π½Ρ‹ всС Ρ‡Π΅Ρ€Ρ‚Ρ‹ прСкрасного, Π²ΠΏΠΎΠ»Π½Π΅ Π²Ρ‹Ρ€Π°Π±ΠΎΡ‚Π°Π½Π½ΠΎΠ³ΠΎ островного минускула VIIIβ€”IX Π²Π²., ΠΏΡ€Π°ΠΊΡ‚ΠΈΠΊΠΎΠ²Π°Π²ΡˆΠ΅Π³ΠΎΡΡ Π² скриптории монастыря Π€ΡƒΠ»ΡŒΠ΄Ρ‹ (см.: Β«Monumenta palaeographica. DenkmΓ€ler der Schreibkunst des MittelaltersΒ», hrsg. von A. Chroust, I. Serie, II. Bd. MΓΌnchen, 1904, XI. Lieferung, Taf. 8a). Π—Π°ΠΌΠ΅Ρ‚Π½ΠΎΠ΅ сходство имССтся Ρ‚Π°ΠΊΠΆΠ΅ ΠΌΠ΅ΠΆΠ΄Ρƒ письмом Лозаннского Ρ„Ρ€Π°Π³ΠΌΠ΅Π½Ρ‚Π° ΠΈ письмом ΠšΡ‘Π»ΡŒΠ½ΡΠΊΠΎΠ³ΠΎ кодСкса Π½Π°Ρ‡Π°Π»Π° IX Π²., содСрТащСго ΠΎΠ΄Π½ΠΎ ΠΈΠ· богословских сочинСний Алкуина (Β«Expositio in psalmum 118Β»); см.: Β«Schrifttafeln zur Erlernung der lateinischen PalaeographieΒ», hrsg. von W. Arndt, 3. Aufl. von M. Tangi, II. Heft, Berlin, 1898, Taf. 39. Π‘Π»ΠΈΠ·ΠΊΠΎ ΠΊ ΠΏΠΈΡΡŒΠΌΡƒ Лозаннского Ρ„Ρ€Π°Π³ΠΌΠ΅Π½Ρ‚Π° остроС англосаксонскоС письмо кодСкса, содСрТащСго Β«Π¦Π΅Ρ€ΠΊΠΎΠ²Π½ΡƒΡŽ ΠΈΡΡ‚ΠΎΡ€ΠΈΡŽΒ» Π‘Π΅Π΄Ρ‹ ΠΈ хранящСгося Π² унивСрситСтской Π±ΠΈΠ±Π»ΠΈΠΎΡ‚Π΅ΠΊΠ΅ Π² ΠšΡΠΌΠ±Ρ€ΠΈΠ΄ΠΆΠ΅ (Ms. Kk. V., 16). КодСкс датируСтся ΠΏΡ€ΠΈΠΌΠ΅Ρ€Π½ΠΎ 737 Π³. Π€ΠΎΡ€ΠΌΡ‹ Π±ΡƒΠΊΠ² сходны, Π½ΠΎ ΠΏΠΎ ΠΎΠ±Ρ‰Π΅ΠΌΡƒ Π½Π°Ρ‡Π΅Ρ€Ρ‚Π°Π½ΠΈΡŽ ΡˆΡ€ΠΈΡ„Ρ‚ ΠšΡΠΌΠ±Ρ€ΠΈΠ΄ΠΆΡΠΊΠΎΠΉ рукописи нСсколько ΠΎΠΊΡ€ΡƒΠ³Π»Ρ‹ΠΉ, Π° ΡˆΡ€ΠΈΡ„Ρ‚ Лозаннской рукописи Π±ΠΎΠ»Π΅Π΅ острый. ΠŸΡ€Π΅Π΄ΠΏΠΎΠ»Π°Π³Π°Π΅Ρ‚ΡΡ, Ρ‡Ρ‚ΠΎ ΠšΡΠΌΠ±Ρ€ΠΈΠ΄ΠΆΡΠΊΠ°Ρ «ЦСрковная история» Π‘Π΅Π΄Ρ‹ Π±Ρ‹Π»Π° написана Π² монастырС Π­Ρ…Ρ‚Π΅Ρ€Π½Π°Ρ… (Π² Π›ΡŽΠΊΡΠ΅ΠΌΠ±ΡƒΡ€Π³Π΅) (см.: Fr. Steffens, Lateinische PalΓ€ographie, Supplement, Trier, 1909. Taf. 14).